او رفت تا بماند

خیلی سخته، دیگه طاقت دیدن هیچ چیزی رو ندارم، هر چی می بینم یادش می افتم.
اشکم می ریزه، ولی چه فایده، نیست که دلتنگیهامو ببینه.
نیست که تو بغلش گریه کنم. خدایا می دونم هیچی ندارم.
ولی همونم حاضرم بدم تا از پیشم نره.
نمی خوام، نمی خوام که بعضی ها می گن بره می فهمی که بیشتر دوست داره، این جوری بیشتر و بهتر ثابت می کنه.
نمی خوام دوریشو، همین جا همه چیز رو بهم ثابت کرد.
اینجا وجودشو بخشید به من، شماها هیچ کدوم ندیدید.
ولی من دیدم روزایی رو که به خاطر من خیلی کارا کرد.
دوستت دارم. بدون باهاتم. می مونم منتظرت تا هر وقت که تو بگی.
منو چشم به راه نذار. تا وقتی بیای آرزوی دیدن چشاتو با خودم همه جا می برم.
همه چیزمو می دم فقط از پیشم نرو.
به خدا نمی تونم. سخته دوریت.
سخته تحمل گذر روزا بدون دیدن تو.
سخته که بخوام ببینم روزام شب شد و ندیدمت. بگو منو یادت نمی ره.
بگو که بر می گردی و منو با خودت می بری.
برگرد تا با هم باشیم، همون جوری که می گفتی، برای همیشه.
همه زندگیم فدای یه نگات، برو اما زود برگرد...
تو رو خدا. زود دلم برای دیدنت، برای زل زدن تو چشمات، برای همه ی کارات تنگ می شه.
خدایا دارم از درد می میرم، چی کار کنم؟
خودت می دونستی برام سخته، چرا جلو پام گذاشتی، راهی رو که می دونی شاید توش کم بیارم.
چرا باور نمی کنی که بدون اون نمی تونم نفس بکشم.
خدایا چرا باورت نمی شه که اگه نفسم بره می میرم. چرا؟
مگه حرف منو قبول نداری؟
می دونم گناه کردم خیلی هم گناه کردم ولی،
خدایا می گن تو مهربونی اون قدی که هیچ کس نمی تونه تصور کنه.
پس چرا یه بار دیگه مهربونیت رو نشونم نمیدی؟
خدایا به من گفتن طاقت اشکای بنده هاتو نداری
من این همه اشک می ریزم هیچ٬ اون چی؟
اون که الکی اشک نمی ریزه، روی اونم زمین میندازی؟
خدایا زجه می زنم به درگاهت کمکم کن،
تحملش خیلی سخته.
خدایا مگه نمی بینی منو؟ دارم می میرم، چرا کمکم نمی کنی؟
من یکی که دیگه طاقت ندارم.
یعنی تحمل این که ببینمش و بفهمم وقت برای دیدن چشماش کمه، عذابم می ده.
لحظه ها خیلی با ارزشن، تا حالا شنیده بودم ولی هیچ وقت حتی یک لحظه هم بهش فکر نکرده بودم.
حالا که عزیزترینم داره از پیشم می ره، می فهمم،
می فهمم، که لحظه ها با ارزشن، می فهمم، که حاضرم همه زندگیم رو بدم تا بیشتر نگاش کنم.